Jan Willem Duyvendak director of the Netherlands Institute for Advanced Study in the Humanities and Social Sciences (NIAS-KNAW), and Distinguished Research Professor of Sociology at the University of Amsterdam (UvA). He received his master’s degrees in both sociology and philosophy at the University of Groningen. His main fields of research currently are belonging, urban sociology, 'feeling at home' and nativism. In 2013-2014, Duyvendak was Distinguished Fellow at the Advanced Research Collaborative at the Graduate Center of the City University of New York. In Spring 2016 he was Research Fellow at the Paris Institute for Advanced Studies. Since July 2017 he is Executive Committee Chair at Council for European Studies. Since January 1st 2018 he is director of the Netherlands Institute for Advanced Study in the Humanities and Social Sciences at the Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences (KNAW).
Sociale menging is een voortdurend terugkerend thema in stedelijk beleid. Het politieke en maatschappelijke debat hierover verloopt moeizaam, omdat verschillende interpretaties van het begrip voortdurend over elkaar heen buitelen. Om meer scherpte te creëren, zou elke protagonist in het mengingsdebat zichzelf én anderen zeven vragen moeten stellen.
Meer dan ooit dragen burgers het hart op de tong. Denk aan hun woede als politici vluchtelingen in hun gemeente willen opnemen of aan de heftige taferelen rondom Zwarte Piet. Over het algemeen worden deze emotionele uitingen met bezorgdheid bekeken. Is dit terecht? Wat is de rol van emoties precies, en hoe verhouden zij zich tot de rede? Is de verhouding tussen emotie en rede daadwerkelijk verschoven? En zo ja, hoe zit dat precies?
In deze bundel onderzoeken filosofen, sociologen en historici de complexe rol van emoties in de Nederlandse politiek. Hoe vertolken politici de woede van burgers over de gaswinning in Groningen? Waarom spelen wraak en verontwaardiging een grotere rol in de discussie over het straffen van criminelen? Welke rol speelt hoop in de manier waarop beleidsmakers bijstandsontvangers aan het werk proberen te krijgen? Hoe worstelen klanten van voedselbanken met schaamte en schuid? Hoe laten zowel populisten als hun tegenstanders zich door angst leiden? Kan ressentiment een positieve kracht zijn? Alle essays laten zien dat emoties geen bijverschijnsel zijn van de politiek, maar haar vorm geven, ten goede of ten kwade. Gevoelens vormen de hartslag van de politiek en zonder emoties valt de democratie niet te begrijpen.
Duyvendak vindt het geen slimme zet van Rutte II om te bezuinigen op de zorg door de zorg de decentraliseren en verzorgingshuizen te sluiten. “Het beleid was veel te radicaal. Het is erdoor geduwd zonder eerst goede oplossingen te bedenken.” Ondanks de zorgen van instanties, wetenschappers en hulpverleners, zet minister Hugo de Jonge van Volksgezondheid het ingeslagen beleid voort. Afgelopen zomer publiceert hij zijn plannen voor de komende jaren. Titel van de nota: ‘Langer thuis.’
In the introduction to this special issue, we consider a number of questions central to the study of super-diversity in urban contexts in Western Europe and the United States. We begin with a discussion of why the super-diversity concept has had more impact on scholarship in Western Europe than the United States, where it has had much less resonance. We explore the nature and effects of super-diversity for ongoing social relations in everyday life, considering both the positive and negative consequences. And we conclude with a consideration of some unfulfilled promises of super-diversity, including integrating the dimension of power into the analyses as well as finding ways to examine the many bases and intersections of different forms of diversity, while at the same time not downplaying the role of continued and long-term inequalities, such as race and class, that typically remain of primary importance in super-diverse settings.
Read the full introduction from Guest Editors; Nancy Foner, Jan Willem Duyvendak and Philip Kasinitz
De asielkinderen Lili en Howick mochten uiteindelijk in Nederland blijven. Het kan je moeilijk ontgaan zijn, want juist de enorme aandacht en steun in de publieke opinie deden staatssecretaris Mark Harbers zwichten. Arjen Lubach kritiseerde de selectiviteit van dit type ‘talkshowpardons‘, waardoor de meest mediagenieke asielkinderen wel mogen blijven, terwijl honderden anderen gewoon naar, wat eufemistisch heet, hun land van herkomst worden teruggestuurd. Lubach heeft gelijk dat dit onrechtvaardig is – daarom pleiten velen voor een generaler, royaler pardon.