“Een nieuwe lente en een nieuw geluid: Ik wil dat dit lied klinkt als een gefluit”, zo luiden de eerste zinnen van het gedicht Mei van Herman Gorter. Een nieuwe lente, een nieuw geluid, wat zou dat welkom zijn. Zo welkom in een wereld waarin iedereen vastgeroest lijkt te zitten in voorspelbare meningen en meninkjes. Een nieuw geluid, kom er maar eens om in de Nederlandse media.

Nog vorige week kondigde de NRC trots aan dat Paul Scheffer als “nieuwe columnist” was aangetrokken (okay, ze schreven er wel bij dat hij dat in 1990 ook al was…). Scheffer was echter geheel zijn voorspelbare zelf door Moslims weer ergens de schuld van te geven (dit keer van het oplevende antisemitisme). Waarschijnlijk had de NRC geen behoefte aan een nieuw geluid.

Maar het is lente. Waarom wéér al die stereotypen en clichés, waarom geen nuances, ambivalenties en ongerijmdheden? Waarom alles zo zwart-wit, waarom geen vijftig kleuren grijs?

Lees de column op Niemandsland.online

“Als zwarte activisten, queer Muslims of feministes hyperreflexief voor hun rechten opkomen, worden ze recentelijk gediskwalificeerd in termen van identity politics. Het zou maar afleiden van waar het werkelijk om gaat: de klassenstrijd. Als sociaaleconomische ongelijkheid wordt bestreden, dan komt het met de andere verschillen ook wel goed. Heus? Hoezeer ik ook voorstander ben van meer economische gelijkheid, het lost de uitsluiting van vrouwen, zwarten, laat staan van homo’s geenszins op. Dat deze groepen vaak ook economisch worden getroffen, betekent niet dat hun achterstelling geheel verdwijnt bij eerlijker economische verhoudingen. Hun discriminatie bestond al voor het kapitalisme, kan niet worden gereduceerd tot economische ongelijkheid en verdwijnt niet als sneeuw voor de zon bij rechtvaardiger economische verhoudingen. Zulk links ‘economisme’ – om een term te lenen van Jesse Klaver – biedt geen soelaas voor diepgewortelde opvattingen over raciale, gender en seksuele ongelijkheid. Was het maar zo eenvoudig.”

Lees verder op niemandsland.online