Mensen moeten niet meer worden gedwongen tot zelfredzaamheid en zelfregie, zegt hoogleraar Jan Willem Duyvendak in een rede voor Hogeschool Leiden. ‘Het is tijd voor herwaardering van collectieve voorzieningen. De zwaksten moeten worden gesteund door zelfbewuste, goedopgeleide sociaal professionals.’ Te lezen op Sociale Vraagstukken
Twintig jaar geleden lieten Paul Scheffer (Het multiculturele drama) en Felix Rottenberg (De Akbarstraat) het debat over integratie ontvlammen. Nu, twee decennia later, komen ze allebei met een ‘update’. Jan Willem Duyvendak meent dat beide opiniemakers zich rond 2000 gedroegen als drama queens. ‘Rottenberg lijkt geleerd te hebben van de afgelopen twintig jaar, Paul Scheffer is hardleerser.’
“Right-wing discourses and issues of belonging and collective identity in Europe’s political and public spheres are often analysed in terms of Islamophobia, racism and populism. While acknowledging the value of these concepts, Kešić and Duyvendak argue that these discourses can be better understood through the logic of nativism. Their article opens with a conceptual clarification of nativism, which they define as an intense opposition to an internal minority that is seen as a threat to the nation due to its ‘foreignness’. This is followed by the analysis of nativism’s three subtypes: secularist nativism, problematizing particularly Islam and Muslims; racial nativism, problematizing black minorities; and populist nativism, problematizing ‘native’ elites. The authors show that the logic of nativism offers the advantages of both analytical precision and scope. The article focuses on the Dutch case as a specific illustration of a broader European trend.”
Read the open access article on Taylor & Francis online
Sociale menging is een voortdurend terugkerend thema in stedelijk beleid. Het politieke en maatschappelijke debat hierover verloopt moeizaam, omdat verschillende interpretaties van het begrip voortdurend over elkaar heen buitelen. Om meer scherpte te creëren, zou elke protagonist in het mengingsdebat zichzelf én anderen zeven vragen moeten stellen.
In the introduction to this special issue, we consider a number of questions central to the study of super-diversity in urban contexts in Western Europe and the United States. We begin with a discussion of why the super-diversity concept has had more impact on scholarship in Western Europe than the United States, where it has had much less resonance. We explore the nature and effects of super-diversity for ongoing social relations in everyday life, considering both the positive and negative consequences. And we conclude with a consideration of some unfulfilled promises of super-diversity, including integrating the dimension of power into the analyses as well as finding ways to examine the many bases and intersections of different forms of diversity, while at the same time not downplaying the role of continued and long-term inequalities, such as race and class, that typically remain of primary importance in super-diverse settings.
Read the full introduction from Guest Editors; Nancy Foner, Jan Willem Duyvendak and Philip Kasinitz
Het boek De verhuizing van de verzorgingsstaat is het eerste grote en meerjarige kwalitatieve onderzoek naar de decentralisaties die in 2015 van kracht werden: van de jeugdzorg, de participatiewet en de langdurige zorg. Het boek bevat onder meer bijdragen van Femmianne Bredewold, Jan Willem Duyvendak, Thomas Kampen, Evelien Tonkens en Loes Verplanke.
“Although published in 1955 with the United States between 1860 and 1925 as its object of analysis, Higham’s book proves to be useful for the purpose of understanding nativist politics in contemporary Europe. First, his definition is useful (“intense opposition to an internal minority on the ground of its foreign […] connections.” (2011: 4) because it is more specific than the terms “nationalism” or “xenophobia.” Second, his definition includes the possibility of framing ‘native’ elites as a national threat (they are “native” yet “foreign” –so not “truly native”- to the nation at the same time). Last, his threefold subcategorization of nativism appears to be productive for many European cases. Inspired by Higham, for the Dutch context we distinguish between three subtypes of nativism, all revolving around the perceived threat of the nation, yet with varying emphasis: 1) religious nativism, problematizing Islam and Muslims; 2) class nativism, problematizing the ‘native’ elites seen as a threat to national identity, and 3) racial nativism, problematizing Black anti-racism.”
“Onder de noemer Is nabij beter? organiseert de Nederlandse Sociologische Vereniging (NSV) vandaag een actualiteitencollege over de decentralisaties in de zorg. ‘De overheid heeft besloten dat ‘oost west, thuis best’ is’, constateert hoogleraar sociologie en NSV-voorzitter Jan Willem Duyvendak in zijn bijdrage. Maar achter die ogenschijnlijke huiselijkheid gaat juist verstatelijking schuil.”
‘Politici als Thierry Baudet beweren dat Nederland een ‘ziekelijke afkeer’ koestert tegen eigen gewoonten en gebruiken. In zijn nieuwe boek Thuis – Het drama van de sentimentele samenleving betoogt hoogleraar sociologie Jan Willem Duyvendak juist het tegendeel: Nederland is geobsedeerd geraakt door de eigen natie.’
Lees het artikel op Sociale Vraagstukken
De belangrijkste zin in de fraaie oratie van Monique Kremer is, wat mij betreft, ‘Verzorgingsstaten maken mensen solidair’. Solidariteit is dus niet iets wat som‐ mige mensen wel hebben of voelen en anderen niet. Het is de context die maakt of mensen wel of niet solidair handelen. Burgers zijn in verzorgingsstaten solidair met volstrekte onbekenden, vandaar dat we wel spreken van anonieme solidari‐ teit. Voor sommigen (vooral veel economen) is dat een onbegrijpelijk mirakel, maar Kremer weet zich in goed gezelschap van sociologen die hebben laten zien hoe verzorgingsstaten ‘werken’: mensen hoeven zich niet a priori verbonden te weten, noch hoeven ze andere burgers bij voorbaat als gelijkgezinden te herken‐ nen, maar door de werking van de verzorgingsstaat worden burgers medeburgers. Ze blijven weliswaar anonieme anderen, maar ook daarmee kun je je voldoende verbonden weten om zonder veel weerstand grote delen van je salaris af te dragen aan premies en belastingen, in ruil voor zekerheid. Lees verder.