Popular scientific

Buitenlandse gebeurtenissen worden in Nederland vaak een binnenlands probleem

Met Thijs van Dooremalen op StukRoodVlees

In een mondialiserende wereld hebben gebeurtenissen potentieel niet alleen impact in het land waar ze plaatsvinden, maar ook ver daarbuiten. De oorlog tussen Israël en Hamas is hiervan een uitgesproken voorbeeld. Die leidt tot talloze debatten, die niet alleen betrekking hebben op de situatie ‘daar’, maar ook op die ‘hier’, zoals over oprukkend antisemitisme.

Dit fenomeen wordt ‘domesticatie’ genoemd. In een recent gepubliceerd artikel vragen wij ons af in hoeverre hierin patronen zichtbaar zijn: verschilt de mate van domesticatie van buitenlandse gebeurtenissen tussen landen? Hiervoor hebben we Franse en Nederlandse media onder de loep genomen. We wilden weten in hoeverre kranten in beide landen vier uiteenlopende gebeurtenissen die zich in de 21e eeuw hebben voorgedaan domesticeerden: 9/11, de tsunami in Zuidoost-Azië uit 2004, de Arabische Lente en de verkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president.
Lees verder

‘Milders’ en de normalisering van nativisme

Van het (zelf)beeld van Nederland als een progressief en tolerant land is weinig over nu radicaal- rechtse partijen de grootste zijn geworden bij zowel de Provinciale Statenverkiezingen van 2019 als de Tweede Kamerverkiezingen van 2023. ‘Nederlanders weer op 1’ en ‘Eindelijk weer aandacht voor echte Nederlanders’.

Met deze slogans heeft Wilders op 22 november een onverwacht grote zege behaald en hiermee het nativisme verder genormaliseerd. Niet alleen door het resultaat’, maar ook in de aanloop naar en in de nasleep van de verkiezingen werd het nativisme genormaliseerd. Wat is nativisme precies en hoe vindt deze normalisering onder radicaal-rechts plaats? Lees meer

Echte solidariteit is dat je opkomt voor diegenen die anders zijn dan jijzelf

Zowel klassedenkers als intersectionalisten zijn verstrikt geraakt in hun aanspraken op de samenhang der dingen: ofwel alles zou gerelateerd zijn aan klasse (en dus moet solidariteit met andere identiteiten wijken), ofwel alle identiteiten zijn nevengeschikt verbonden (en dus moeten we permanent solidair zijn). Maar stel nu dat deze royale veronderstellingen niet kloppen, bijvoorbeeld omdat sommige vormen van uitsluiting soms wel samengaan met andere, maar lang niet altijd? Betekent dit dan dat we niet meer solidair kunnen zijn?

We zijn verstrikt geraakt in een metadiscussie waarin minderheden op hoge toon wordt verteld dat hun onderwerpen irrelevant of prematuur zijn – omdat het om ‘identiteitspolitiek’ zou gaan. De komende tijd zal Jan Willem Duyvendak in een drieluik van dat metaniveau afdalen en terugkeren naar de inhoud. 

De Groene Amsterdammer