Thuis. Vóór corona en de lockdown klonk het altijd zo verlokkelijk: vertrouwd, warm, veilig. Maar na de zoveelste week gedwongen thuisblijven begint het begrip zijn glans te verliezen. De onttovering van thuis, noemt socioloog Jan Willem Duyvendak dat. Aan de hand van muziek spreekt hij erover met Floortje Smit.
Stel nu dat politici van de Covid-19-crisis leren dat thuisvoelen thuis al zo moeilijk is en sentimenteel ‘eigen thuis’-beleid tot o.a. sociale uitsluiting leidt. Zou dat ruimte geven om politiek en burgers niet langer te belasten met thuisgevoel? Lees het essay op Groene.nl
Zijn de dingen die we ‘gewoon’ vinden wel zo gewoon, hoe kunnen we het alledaagse filosofisch bevragen, en wat hebben we daar eigenlijk aan? Jan Willem Duyvendak bespreekt Thuis. Filosofische verkenningen van het alledaagse van Pieter Hoexum en onderzoekt wat er zo gewoon en tegelijkertijd zo bijzonder is aan thuisgevoel.
De beschouwing is vrij te lezen op de website van dNBg tot 11 oktober
Sociale menging is een voortdurend terugkerend thema in stedelijk beleid. Het politieke en maatschappelijke debat hierover verloopt moeizaam, omdat verschillende interpretaties van het begrip voortdurend over elkaar heen buitelen. Om meer scherpte te creëren, zou elke protagonist in het mengingsdebat zichzelf én anderen zeven vragen moeten stellen.
Het boek De verhuizing van de verzorgingsstaat is het eerste grote en meerjarige kwalitatieve onderzoek naar de decentralisaties die in 2015 van kracht werden: van de jeugdzorg, de participatiewet en de langdurige zorg. Het boek bevat onder meer bijdragen van Femmianne Bredewold, Jan Willem Duyvendak, Thomas Kampen, Evelien Tonkens en Loes Verplanke.
De Nederlandse Sociologische Vereniging en Sociale Vraagstukken reiken in 2018 een nieuwe prijs uit: de prijs voor publieke sociologie. Deze prijs is voor Nederlandse sociologen die zich op interessante en vernieuwende manieren engageren met een publiek. Dat publiek kan specifiek zijn, bijvoorbeeld omdat het een gezamenlijke zorg heeft, maar ook breed.
“Although published in 1955 with the United States between 1860 and 1925 as its object of analysis, Higham’s book proves to be useful for the purpose of understanding nativist politics in contemporary Europe. First, his definition is useful (“intense opposition to an internal minority on the ground of its foreign […] connections.” (2011: 4) because it is more specific than the terms “nationalism” or “xenophobia.” Second, his definition includes the possibility of framing ‘native’ elites as a national threat (they are “native” yet “foreign” –so not “truly native”- to the nation at the same time). Last, his threefold subcategorization of nativism appears to be productive for many European cases. Inspired by Higham, for the Dutch context we distinguish between three subtypes of nativism, all revolving around the perceived threat of the nation, yet with varying emphasis: 1) religious nativism, problematizing Islam and Muslims; 2) class nativism, problematizing the ‘native’ elites seen as a threat to national identity, and 3) racial nativism, problematizing Black anti-racism.”